Krzem
Krzem – liczba atomowa 14.
Si – silicium . Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa silex, co oznacza krzemień.
Krzem jako pierwiastek został rozpoznany w 1787 roku przez Antoine Lavoisiera, francuskiego chemika i fizyka. Z kolei w 1800 r. Humphry Davy- brytyjski uczony błędnie uznał, że krzem jest związkiem chemicznym i opinia ta przetrwała aż do 1824 r. kiedy to Jöns Jacob Berzelius ( szwedzki chemik, lekarz i mineralog) otrzymał czysty krzem z krzemionki .
Krzem jest pierwiastkiem chemicznym i składnikiem biologicznym. Krzem to jeden z podstawowych składników biosfery, a jednocześnie jest niemalże niedostępnym pierwiastkiem dla organizmu człowieka. W skorupie ziemskiej jest to pierwiastek najpospolitszy po tlenie, albowiem tlenu jest 47 % a krzem zajmuje drugie miejsce – 29,5 %. Powszechnie uważa się, że pierwiastkiem życia jest węgiel ( na węglu oparta jest cała współczesna biologia ), jednakże okazuje się, iż krzem tworzy więcej struktur niż węgiel, jest bardziej uniwersalny i być może był kiedyś i będzie w niedalekiej przyszłości głównym pierwiastkiem życia. Ze względu na jego reaktywność, skorupa ziemska składa się w 87 proc. z jego związków.
W przyrodzie nie można znaleźć krzemu w stanie wolnym. Jest zawsze połączony z tlenem, jako dwutlenek krzemu, jest także obecny w formie bezwodnej i nazywa się kwas krzemowy, czy w pochodnych soli – krzemianach. Sam krzem jest zbyt obojętny aby być biologicznie aktywny ale w postaci kwasu ortokrzemowego jest niezbędny dla ludzkiego zdrowia. Niedawno znaleziono gąbki krzemowe wykazujące wszystkie przejawy życia, a w ich ciałach nie ma ani jednego atomu węgla.
Krzem występuje w większości skał, głównie w postaci krzemianów, glinokrzemianów i krzemionki, które są całkowicie nieprzyswajalne przez ludzki organizm. Kwarc to najbardziej rozpowszechniony związek krzemu w przyrodzie. Czarny kwarc jest jednym z minerałów, którego podstawową częścią składową jest dwutlenek krzemu. Pochodzenie czarnego kwarcu jest organiczne, co oznacza, że tworzył się przy obumieraniu kolonii żywych organizmów, zachowując w swoim składzie ich muszle i szkielety. Rodził się w ciepłych zbiornikach w okresie kredy, kiedy to pojawiły się znane nam formy życia, gdy formowała się „żywa substancja ziemi”.
Kwarc zachował się do naszych dni w pierwotnej postaci i przeniósł do naszych czasów „pamięć” o wodzie z tamtej epoki. Jest on w stanie przekazać wodzie homeopatyczne dawki związków dwutlenku krzemu i tym samym tworzyć warunki nieodzowne dla podtrzymywania zdrowych procesów życiowych. W naszych czasach wodę taką nazywamy krzemionkową. Krzemionki występujące w niektórych roślinach mogą być przyswajalne w niewielkim stopniu. W zielu skrzypu zawierającym ok. 60 proc. wagowych krzemionki, jedynie 0,5-1,8 proc. wagowych jest rozpuszczalne w wodzie.
Krzem do niedawna uważany był za substancję obojętną, nie biorącą udziału w procesach biochemicznych. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach zebrano więcej dowodów na to, że życie w takiej formie, jaką znamy, byłoby niemożliwe bez krzemu. I nie tylko. Krzem to wyjątkowo ważny półprzewodnik, służy w przemyśle elektronicznym do produkcji układów scalonych. Wykorzystywany jest także do produkcji baterii słonecznych – zamienia energię świetlną w elektryczną. Wśród 104 pierwiastków układu okresowego krzem pełni specyficzną rolę. Ma właściwości piezoelektryczne. Może zamieniać jeden rodzaj energii na inny – drgań mechanicznych na elektryczną, w radiofonii stabilizuje częstotliwość fali emitowanej przez nadajniki.
Ten śladowy pierwiastek odgrywał decydującą rolę już od początku ewolucji. W prehistorycznych lasach dewońskich, 380 milionów lat temu, głównymi roślinami były skrzypy, paprocie i babimory – rośliny bardzo bogate w krzem. Wraz z postępem procesu ewolucji liczba tych roślin nieustannie malała. Pierwsze doniesienia o spadku stężenia krzemu w organizmie człowieka wraz z wiekiem pochodzą z 1938 r. i zostały wielokrotnie potwierdzone. Zagadnienie to zostało ujęte kompleksowo przez polskiego uczonego księdza Prof. dr hab. Włodzimierza Sedlaka . Więcej o Profesorze i jego teoriach przeczytasz tutaj
„Bioelektronika Włodzimierza Sedlaka” – wywiad opublikowany w wydawnictwie Czwarty Wymiar nr 2 Luty 2016 www.4wymiar.pl
Krzem (Si) jest makroskładnikiem żywieniowym niezmiernie ważnym dla prawidłowego funkcjonowania naszego organizmu . W organizmie człowieka krzem występuje niemal w każdym narządzie – m.in. sercu, wątrobie, tarczycy, grasicy, trzustce i śledzionie, ale głównie w wytworach tkanki łącznej – czyli mięśniach, chrząstkach, więzadłach, ścięgnach, torebkach stawowych i tkance podskórnej – tłuszczowej, płynach ustrojowych, jak krew i limfa. Jest składnikiem ludzkiej elastyny, kolagenu i struktury proteoglikanów.
Krzem jest odpowiedzialny za lokowanie wapnia i magnezu i jest zaangażowany w syntezę białek. Około 70 pierwiastków nie jest przyswajanych a około 90 reakcji biochemicznych nie dochodzi do skutku lub są zaburzone, jeżeli brakuje krzemu. Piezoelektryczne właściwości krzemu wpływają na lepszą komunikację międzykomórkową.
Zawartość krzemu w naszym organizmie zmniejsza się z wiekiem, zwłaszcza po 40 roku życia. Większa ilość krzemu jest zauważalna w miejscach procesu regeneracji, naprawy i tworzenia nowych komórek. Nie ma go w ogóle tam, gdzie tkanki i komórki umierają. Dlatego też nazywany jest pierwiastkiem życia.
Gdy brakuje nam krzemu mogą pojawić się następujące objawy:
-problemy naczyniowe – istnieje zwiększone ryzyko powstania i pogłębienia się stopnia ciężkości żylaków, zmian miażdżycowych w tętnicach, pojawienia się hemoroidów, a także pękających drobnych naczynek krwionośnych. Niedobór krzemu sprzyja również powstaniu osteoporozy i kruchości kości, a więc zwiększa ryzyko złamań i utrudnia ich zrost,
– problemy związane z aparatem ruchu– niedobór krzemu może wpływać na zmniejszenie elastyczności i mobilności ścięgien, stawów i mięśni, zmniejszenie ochrony i szybsze starzenie się tkanek i więzadeł oraz na zmniejszenie wsparcia i ochrony chrząstek,
-przy niedoborze tego pierwiastka samopoczucie ulega znacznemu pogorszeniu. Pojawia się senność i uczucie ciągłego przemęczenia i ociężałości. Ponadto osłabiają się naturalne mechanizmy odpornościowe i zwiększa się podatność na infekcje. Warto też wiedzieć, że niedostateczna podaż krzemu może wpływać na przyspieszenie tempa starzenia się komórek organizmu i zwiększenie ryzyka chorób nowotworowych,
– objawy dotyczące głównie skóry, błon śluzowych i włosów, kości, zębów i naczyń krwionośnych. Charakterystyczne zmiany skórne obejmują trądzik – młodzieńczy i dorosłych, trądzik różowaty, różnego typu wypryski, krosty, trudne gojenie się ran, cellulit, brak jędrności skóry; matowe i łamliwe włosy oraz kruche, rozdwojone paznokcie. Szybsze siwienie oraz starzenie się skóry to także oznaka niedoboru krzemu.
Krzysztof Janusz Krupka dr n.med., w swojej książce (popartej bardzo bogatą bibliografią ) pt; ”Krzem pierwiastek życia” bardzo szczegółowo opisuje rolę i znaczenie krzemu dla człowieka. Według doktora dobowe zapotrzebowanie na krzem wynosi 20 do 40 mg i taka ilość zużywana jest codziennie w różnych procesach metabolicznych.
W książce dr Krupki możemy przeczytać m.in. o biogeochemii krzemu – zawartość krzemu w glebach, pożywieniu, organizmach żywych, o roli krzemu w fizjologii i biochemii człowieka oraz o zastosowaniu krzemu w przypadkach dolegliwości oraz profilaktyki.
Dr Michaił Woronkow , (rosyjski chemik, dyrektor Instytutu Chemii Organicznej w latach 1970-1994 {oddział Akademii Nauk w ZSRR}, autorytet naukowym na skalę światową z krzemoorganików – biologicznie czynnych związków krzemu ,stworzył nową dziedzinę chemii krzemu – bioorganosiliconchemii). W swoich licznych badaniach potwierdził, że krzem odgrywa istotną rolę m.in. w miejscach złamań kości, zerwań więzadeł, przy tworzeniu się włókien kolagenowych oraz intensywnym rozroście komórek. Jego zawartość w miejscach złamań zwiększa się pięćdziesięciokrotnie.
Ogromną rolę krzemu w organizmie człowieka opisała także Nadieżda Siemionowa– doktor nauk biologicznych, członek rzeczywisty Rosyjskiej Akademii Nauk Przyrodniczych. Autorka książek na temat praktycznej ekologii człowieka, znanych w Rosji a także w wielu innych krajach. Od ponad 20 lat propaguje Kompleksowy system uzdrawiania bez lekarstw – m.in. przy pomocy preparatów krzemu ( patent nr 2214826).
Po raz pierwszy o krzemie doktor Siemionowa przeczytała w książce Litoterapia (Pedagogika-Press, Moskwa 1994). W rozdziale „Lecznicze właściwości glinu, błota i innych substancji mineralnych” znajdują się świadectwa poważnych badań naukowych związanych z krzemem i naturalnymi drogami dostarczania krzemu do organizmu. Wtedy też dowiedziała się pracach instytutu krzemu istniejącego przez wiele lat w Rosji ( dawnej w ZSRR).
Doktor Nadieżda Siemionowa w swojej książce Szkoła Zdrowia poświęciła cały rozdział pierwiastkowi życia – krzemowi (Si), rozpoczynając rozdział cytatem Włodzimierza Wiernadskiego : “Żaden organizm nie może istnieć bez krzemu ... “
W rozdziale tym możemy przeczytać m.in. o :
- krzemie w przyrodzie i tkankach człowieka – o ich składzie chemicznym,
- historii nauki o krzemie,
- arteriosklerozie, dysbakteriozie a krzem,
- pożeraczach krzemu w organizmie,
- deficyt krzemu w organizmie to choroba,
- krzemie – unikacie adsorpcji,
- relacjach pomiędzy wapniem i krzemem,
- krzemie i produktach mlecznych i o technologiach żywienia,
- stront, wapń i krzem a zdrowie człowieka,
- krzem i odbudowa uszkodzonych organów,
- o wodzie krzemionkowej.
Polecamy przeczytanie całej książki.
Źródła krzemu
Krzem występuje w łuskach ziaren zbóż, w skórkach owoców, w ziemniakach, burakach a także w chlebie razowym, płatkach owsianych (nie błyskawicznych), otrębach pszennych, produktach roślinnych bogatych w celulozę. Krzem można spotkać w grubych kaszach, szparagach, chrzanie, szpinaku czy pietruszce. Z owoców najwięcej krzemu zawierają truskawki i czarne porzeczki. Każde przetworzenie czy oczyszczenie tych produktów pozbawia ich krzemu. Jednak ilość krzemu w dużym stopniu zależna jest od jakości gleby, na której uprawiane są rośliny. Niestety, dzisiejsza uprawa roli, nadmierne nawożenie, kwaśne deszcze czy zanieczyszczenia powodują, że w uprawianych roślinach jest o około 70 % mniej wartości odżywczych, minerałów i witamin niż kilkadziesiąt lat temu. Gleby od dłuższego już czasu alkalizuje się wapnem oraz jego solami, powodując wiązanie się krzemu w nierozpuszczalne sole. Skutkiem tego są braki krzemu w roślinach rosnących na takiej glebie, w kolejności braki u zwierząt, żywiących się tymi roślinami i na końcu braki u człowieka.
Organizm człowieka nie jest w stanie wyprodukować żadnego pierwiastka dlatego też musimy dostarczać je wraz z pożywieniem – dotyczy to także krzemu. Czy jednak jesteśmy w stanie dostarczyć je w obecnym, przetworzonym i oczyszczonym jedzeniu ?
Na to pytanie każdy powinien odpowiedzieć sobie sam.